เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน ผู้รู้ใจ
มีอาจารย์พิณ (ฉิน; 琴) ผู้หนึ่ง เนื่องจากไม่มีอันจะกิน เลยแบกพิณมานั่งเล่นอยู่ริมถนนเพื่อขอทาน ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาเมื่อเห็นเครื่องดนตรีสวยงาม บ้างก็นึกว่าอาจารย์พิณกำลังเล่นเครื่องสายจำพวกผีผา (เครื่องดนตรีจีนชนิดหนึ่ง) ซึ่งเน้นความคึกคักสนุกสนาน จึงล้อมวงกันเข้ามารับฟัง
สักพักหนึ่งเมื่ออาจารย์พิณบรรเลงแต่เพลงชั้นสูง ที่มีท่วงทำนองเนิบช้าน่าเบื่อหน่าย ชาวบ้านจึงค่อยๆ ทยอยกันแยกย้ายไปทำธุระของตัวเอง อีกทั้งไม่มีใครทิ้งสตางค์ลงชามเลยแม้แต่อีแปะเดียว
ขณะที่อาจารย์พิณทอดถอนหายใจ ใช้สายตาส่งผู้ฟังเดินจากไปทีละคน ทีละคนอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นผู้คนหนึ่งที่ยืนกอดอกสงบนิ่งอยู่ด้านข้าง อาจารย์พิณจึงเอ่ยปากขึ้นด้วยภาคภูมิใจว่า “ถือเป็นเรื่องยากยิ่งนักในการหา ‘ผู้รู้ใจ’ เช่นท่าน ที่สามารถเข้าถึงสิ่งที่ข้าพเจ้าพยายามถ่ายทอดผ่านเสียงพิณ ไม่เสียทีที่ข้าอุตสาหะมานั่งดีดพิณอยู่ริมถนน”
ชายคนดังกล่าวเมื่อได้ยินก็ทอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเดินยิ้มเข้าไปกล่าวกับอาจารย์พิณว่า “นายท่านอย่าตีความหรือเข้าใจอะไรไปเองเลย หากพิณของท่านไม่ได้วางบนตั่งที่ข้าลืมทิ้งเอาไว้เมื่อเช้า ข้าอาจจะเดินหนีไปตั้งนานแล้วก็ได้”
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น