เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน สมบัติพัสถาน

เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน สมบัติพัสถาน

มียาจกผู้หนึ่ง ฐานะยากจนยิ่ง ยากจนเสียกระทั่งเตาที่บ้านแทบไม่เคยก่อไฟหุงหาอาหาร ...

มีวันหนึ่งเขาบังเอิญเก็บไข่ไก่ได้หนึ่งฟอง พอหยิบไข่ไก่ขึ้นมาก็รีบวิ่งไปหาภรรยา พร้อมกับกล่าวว่า “ดูสิๆ เรามีสมบัติพัสถานกับเขามั่งแล้วล่ะทีนี้!” เมื่อภรรยาได้ยินก็ถามกลับว่า “ไหนล่ะ ไอ้สมบัติพัสถานที่เจ้าว่าอยู่ที่ไหน?” ยาจกผู้นั้นจึงยกไข่ไก่ชูขึ้นต่อหน้าภรรยาและว่า “เจ้าดูสิ นี่ไม่ใช่สมบัติหรอกหรือ? แต่ด้วยสมบัติชิ้นนี้ต้องใช้เวลาสิบปีครอบครัวเราถึงจะร่ำรวยขึ้นมาได้”

หลังจากนั้น ยาจกจึงอธิบายถึงแผนการให้กับภรรยาฟังว่า “เดี๋ยวข้าจะเอาไข่ไก่ใบนี้ไปให้แม่ไก่ของบ้านข้างๆ ช่วยฟักให้ออกมาเป็นลูกเจี๊ยบ จากนั้นจึงเลี้ยงเจ้าลูกเจี๊ยบนี้ให้เป็นแม่ไก่ พอมันโตเป็นแม่ไก่แล้วก็จะให้มันออกไข่มาเยอะๆ ซึ่งก็น่าจะได้อย่างน้อยสักเดือนละ 15 ฟอง ซึ่งก็หมายถึงไก่ 15 ตัว ภายในสองปีถ้าไก่ออกไข่ ไข่กลายเป็นไก่ เราก็จะมีไก่ประมาณ 300 ตัว ไอ้ไก่ 300 ตัวนี่ถ้าคิดเป็นเงินก็น่าจะได้สัก 10 ตำลึง พอได้เงิน 10 ตำลึง ข้าก็จะเอาเงิน 10 ตำลึงนั้นไปซื้อแม่วัวมาสัก 5 ตัว จากนั้นแม่วัวก็จะคลอดออกมาเป็นลูกวัว สามปีให้หลังพวกเราก็จะมีวัว 25 ตัว สามปีต่อจากนั้น ไอ้วัว 25 ตัวฝูงนี้ก็จะคลอดลูกออกมากลายเป็นวัว 150 ตัว ซึ่งก็น่าจะตีเป็นเงินได้สัก 300 ตำลึง

“พอเรามีเงิน 300 ตำลึงนี้ ข้าก็จะเอาไปปล่อยกู้ ภายในสามปี 300 ตำลึง ก็จะงอกเงยเป็น 5 พันตำลึงแบบสบายๆ จากนั้นข้าก็จะเอาเงินสองในสามของ 5 พันตำลึงนี้มาซื้อบ้านใหม่ จากนั้นจะเอาเงินที่เหลืออีกหนึ่งในสามมาจับจ่ายจ้างคนรับใช้ หาเมียน้อย เพียงเท่านี้ข้ากับเจ้าก็จะสามารถใช้ชีวิตช่วงบั้นปลายได้อย่างสุขสงบ ลองคิดดูสิว่านี่จะไม่ใช่เรื่องที่น่าดีใจได้อย่างไร?”

พอภรรยาได้ยินคำว่า “หาเมียน้อย” จากปากสามีก็หูผึ่งขึ้นมาทันที พร้อมกับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แย่งไข่ไก่จากมือสามีมาเขวี้ยงลงพื้นแตกกระจาย พลางกล่าวโวยวายว่า “ไอ้ของอุบาทว์พันธุ์นี้เอาไว้ไม่ได้!”

ฝ่ายยาจกเมื่อเห็นภรรยากระทำวู่วามเช่นนั้นก็โมโหโกรธาอย่างยิ่ง ลงไม้ลงมือทุบตีกันอยู่เที่ยวหนึ่ง จากนั้นสามีก็นำเรื่องฟ้องต่อนายอำเภอ เมื่อนายอำเภอลงมาไกล่เกลี่ยก็เอ่ยปากถามภรรยาว่า “เรื่องที่สามีเจ้าจะหาภรรยาน้อย จริงๆ แล้วเป็นเรื่องที่สมมติขึ้นมาทั้งสิ้น เหตุใดเจ้าจึงต้องโมโหโกรธาทำร้ายทำลายข้าวของด้วย”

ฝ่ายภรรยาเมื่อได้ยินก็ตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ท่านนายอำเภอ ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องสมมติของสามีข้าน้อย แต่ข้าน้อยก็ต้องสกัดกั้นไว้เสียก่อนมิให้มันเพ้อฝันเสียจนเกินเลยไปกว่านี้ เหมือนตัดต้นไม้ต้องถอนรากถอนโค่นนั่นแล”

ได้ฟังดังนั้นนายอำเภอจึงได้แต่ยิ้ม และปล่อยตัวภรรยากลับไป