นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับนกกระเรียน
หมาป่ากำลังกินกระต่ายป่าที่ฆ่าได้อย่างตะกละตะกลาม แต่ทันไดนั้นกระดูกชิ้นเล็กๆ ก็ไปติดคอของมัน และมันไม่สามารถกลืนกระดูกชิ้นนั้นลงไปได้
ไม่นานมันก็รู้สึกเจ็บที่คอหอย ก็เลยวิ่งไปวิ่งมา ร้องครวญคราง พยายามหาหนทางบรรเทาความเจ็บปวด มันพยายามขอร้องใครก็ตามที่มันเจอให้ช่วยเอากระดูกออกไปที
“ไม่ว่าจะขออะไรข้าก็ให้ได้ทั้งนั้น”
หมาป่าพูด
“ถ้าช่วยเอากระดูกออกไปได้”
ในที่สุด นกกระเรียนก็ตกลงที่นะช่วย มันบอกหมาป่าให้นอนลง พร้อมกับอ้าปากให้กว้างเท่าที่นะกว่างได้ แล้วนกกระเรียนก็ยืดคอยาวๆ ของมันเข้าไปในปากหมาป่าใช้จะงอยปากของมันเขี่ยกระดูกชิ้นนั้นหลุดออกมาได้
“เจ้านะให้อะไรข้าเป็นรางวัลตามที่สัญญาไว้”
นกกระรียนทวงถาม
หมาป่าแสยะยิ้มแยกเขี้ยว และพูดว่า
“จงสำนึกตนไว้เถิด เพราะเจ้าเพิ่งเอาหัวของเจ้าเข้ามาในปากของป่าและเอามันออกมาได้อย่างปลอดภัย นั่นน่าจะเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่หำหรับเจ้า”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ความกตัญญูกับความโลภไม่อาจร่วมทางกันได้
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น