นิทานอีสป เรื่อง อันโดรคัส
ครั้งหนึ่งมีทาสคนหนึ่ง ชื่อ อันโดรคัส ได้หลบหนีจากนายเข้าไปในป่า
ขณะที่เขากำลังท่องไปอย่างไร้จุดหมายนั้น ก็พบสิงโตนอนร้องครวญคราง อย่างเจ็บปวด ทีแรกเขาคิดจะวิ่งหนี แต่แล้วก็พบว่า สิงโตไม่อาจทำอันตรายเขาได้ จึงหันหลังกลับและเดินเข้าไปหาสิงโตตัวนั้น
เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้สิงโตก็ยื่นอุ้งเท้าที่บวมและมีเลือดออกให้
อันโดรคัสจึงพบว่า มีหนามใหญ่ตำอยู่ที่อุ้งเท้านั้น และทำให้มันเจ็บปวด เขาจึงดึงหนามออกมาและเอาผ้าพันอุ้งเท้าให้เจ้าสิงโต ไม่นาน มันก็ลุกขึ้นมายืนได้ และเลียมือของอันโดรคัสราวกับสุนัขตัวหนึ่ง แล้วเจ้าสิงโต ก็พาอันโดรคัสไปยังถ้ำของมัน และหาเนื้อมาให้เขาทุกวัน
แต่หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ถูกจับ ทาสถูกตัดสินโทษโดยการโยนให้สิงโตกิน ส่วนสิงโตเขายังมันเอาไว้โดยไม่ให้อาหารเป็นเวลาหลายวัน
จักรพรรดิและขึนนางทั้งหลายต่างพากันมาดูเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นนี้ แล้วอันโดรคัส ก็ถูกพาออกมาอยู่กลางสนามกีฬา จากนั้นเขาก็ปล่อยสิงโตออกมาจากกรงขังของมัน มันรีบกระโจนเข้าหาเหยื่ออย่างรวดเร็วพร้อมกับร้องคำราม
แต่พอมันเข้าไปใกล้อันโดรคัส มันก็จำผู้เป็นเพื่อนได้ จึงหมอบลง และเลียมือ ของเขาราวกับสุนัขเชื่องๆ ตัวหนึ่ง จักรพรรดิประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จึังได้เรียก อันโดรคัสเข้าไปพบ ให้เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง นี่ทำให้ทาสได้รับการอภัยโทษและเป็นอิสระ ส่วนสิงโตก็ได้รับการปล่อยกลับเข้าไปอยู่ในป่าตามเดิม
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ความกตัญญูเป็นสัญลักษณ์ของผู้มีจิตวิญญาณสูงส่ง
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น