นิทานอีสป เรื่อง หนูเมืองกับหนูนา
กาลครั้งหนึ่ง หนูเมืองได้ไปเยี่ยมลูกพี่ลูกน้องที่ชนบท ลูกพี่ลูกน้องของมันเป็นหนูที่เป็นกันเองและมันรักมิตรเช่นหนูเมืองมาก
ดังนั้นมันจึงให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น ให้หนูเมืองกินทั้งถั่ว เนยแข็ง และขนมปังอย่างไม่อั้น หนูเมืองประหลาดใจกับอาหารพวกนี้จึงพูดว่า
“ญาติที่รักข้าไม่เข้าใจเลย เจ้าทนกินอาหารกระจอกๆ อย่างได้อย่างไร เอาเถอะข้าคิดว่านั่นเป็นเพราะเจ้าคงไม่อาจหวังอะไรที่ดีกว่านี้ได้ มากับข้าสิ แล้วข้าจะแสดงให้เห็นวิธีการใช้ชีวิต ถ้าเจ้าได้อยู่ในเมืองสักอาทิตย์ เจ้านะแปลกใจว่าเคยทนกับสภาพชีวิตในชนบทได้อย่างไร”
ไม่นานนักหนูสองตัวก็เดินทางเข้าเมือง และสุดท้ายทั้งคู่มาถึงบ้านพักของหนูเมืองในตอนดึก
“เจ้าคงอยากได้เครื่องดื่มช่วยให้สดชื่นกระปรี้กระเปร่าหลังจากที่เดินทางมาแสนไกล”
เจ้าหนูเมืองพูดอย่างสุภาพ และพาเพื่อนหนูไปยังห้องอาหารที่ใหญ่โต ที่นั่นพวกมันได้พบเศษอาหารที่เหลืออยู่จากงานเลี้ยงชั้นเลิศ เจ้าหนูสองตัวไม่รช้า รีบกินเค้กเยลลี่ รวมถึงของอร่อยอื่นๆ อีกมากมาย ทันไดนั้นเอง ทั้งสองก็ได้ยินเสียงเห่าหอน
“อะไรน่ะ”
หนูนาถาม
“ก็แค่พวกหมาเท่านั้น”
หนูเมืองตอบ
“เท่านั้นหรือ!”
หนูนาร้อง
“ข้าไม่ชอบเสียงดนตรีแบบนี้ในระหว่างอาหารเย็นเลย”
แล้วประตูก็เปิดออก สุนัขตัวใหญ่สองตัววิ่งเข้ามาเจ้าหนูสองตัวจึงต้องรีบกระโดดลงมาแล้ววิ่งหนีไป
“ลาก่อนญาติที่รัก”
เจ้าหนูนาเอ่ย
“เฮ้ย ทำไมรีบกลับนักล่ะ”
“อืมม์”
เจ้าหนูนาตอบ
“ข้ายอมกินถั่ว ในความสงบ ดีกว่ากินเค้กในความหวาดกลัว"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น