เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน นกโง่
มีชายผู้หนึ่งเดินทางไปงานเลี้ยงที่บ้านเพื่อน เนื่องด้วยงานเลี้ยงอุดมสมบูรณ์ไปด้วยอาหารการกิน สุราปลาปิ้ง ทำให้แม้แขกเหรื่อจะทยอยกันกลับไปเกือบหมดแล้ว แต่ชายคนดังกล่าวก็ยังนั่งอยู่กับที่ไม่ยอมลุกขึ้นร่ำลากับเจ้าของงานเสียที ขณะที่คนรับใช้ หรือแม้แต่เจ้าของบ้านก็ไม่กล้าเสียมารยาทไล่แขกคนสุดท้ายกลับ
ขณะที่คิดหาหนทางเชิญแขกคนสุดท้ายกลับบ้านเพื่อเก็บข้าวของอยู่นั้น เจ้าของบ้านเผอิญเหลือบไปเห็นนกตัวใหญ่เกาะอยู่บนต้นไม้ในบ้าน จึงหันไปกล่าวกับแขกว่า “พวกเราก็นั่งกันอยู่ที่โต๊ะนี้นานแล้ว อาหารก็ร่อยหรอลงไปจนเกือบหมด รบกวนท่านรอสักครู่เดี๋ยวข้าพเจ้าขอเวลาไปโค่นต้นไม้ต้นนี้ จับเจ้านกตัวใหญ่บนนั้น เพื่อมาปรุงเป็นกับแกล้มคู่สุราเลิศรส ท่านเห็นว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”
ชายผู้นั้นกล่าวตอบว่า “ข้าเกรงว่าพอต้นไม้ล้มลง เจ้านกใหญ่จะบินหนีไปเสียก่อนน่ะสิ”
เมื่อได้ยินคำทักท้วงเช่นนั้นเจ้าบ้านจึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าเห็นว่านกใหญ่ตัวนี้เป็นเพียงนกทึมทึบตัวหนึ่ง แม้ไม้จะล้ม หรือจะตายไปเจ้านกโง่ก็คงไม่ขยับตัวไปไหนหรอก!”
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น