เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน คนขี้ลืม
ที่อำเภอเอ้อมีชาวนาผู้หนึ่งมีนิสัยขี้ลืมเป็นยอด วันหนึ่งเขาเดินแบกขวานขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตัดฟืนตามปกติ โดยมีภรรยาตามไปด้วย ระหว่างที่เดินอยู่บนภูเขากลับรู้สึกอยากถ่ายท้องขึ้นมากระทันหัน จึงรีบวิ่งเข้าข้างทางเพื่อถ่ายอุจจาระ โดยทิ้งขวานเอาไว้บนพื้น
หลังจากเสร็จกิจธุระเดินออกมาที่เดิม พอชาวนาพบเห็นขวานที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้นก็แสดงความลิงโลดขึ้นมาทันที พร้อมตะโกนลั่นว่า “ข้าเก็บขวานได้เล่มนึง ข้าเก็บขวานได้เล่มนึง!” จากนั้นหยิบขวานขึ้นมาถือ พร้อมกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ ทว่า ด้วยความไม่ระมัดระวังเท้ากลับไปเหยียบอุจจาระที่ตัวเองถ่ายทิ้งเอาไว้ พอได้กลิ่นอุจจาระเหม็นคลุ้ง ชาวนาจอมขี้ลืมก็คิดได้ พร้อมกล่าวว่า “ที่แท้ไอ้ขวานเล่มนี้ถูกไอ้หน้าโง่คนหนึ่งลืมทิ้งเอาไว้ขณะที่เร่งรีบไปถ่ายอุจจาระนี่เอง”
ฝ่ายภรรยาพอเห็นท่าจะไม่ดี เกรงว่าโรคขี้ลืมขั้นรุนแรงของสามีจะกำเริบ จึงเดินเข้าไปตบหลังตบไหล่พลางกล่าวทบทวนความจำของสามีอย่างจริงจังว่า “เมื่อสักครู่เป็นเจ้าเองที่แบกขวานเล่มนี้มาตัดฟืน แต่ว่าเจ้าปวดท้องอย่างรุนแรง จึงลืมทิ้งขวานเอาไว้บนพื้น เหตุการณ์นี้เพิ่งเกิดขึ้นเพียงสักครู่นี่เอง เหตุใดเจ้าจึงหลงลืมได้รวดเร็วนัก?”
พอชาวนาได้ยินคำอธิบายจากภรรยาแทนที่จะเรียกสติกลับคืนมาได้ กลับมีสีหน้างงงวย พร้อมกับจ้องหน้าภรรยาอยู่นานสองนาน จากนั้นจึงทำหน้าตกใจและเอ่ยขึ้นว่า “แม่นางท่านแซ่อันใดหรอกหรือ? ข้ารู้สึกว่าเคยเห็นเจ้าที่ไหนมาก่อน ตอนนี้กลับจำไม่ได้แล้วว่าเราเคยพบเจอกันที่ไหนมาก่อน!”
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น