นิทานสอนใจ : มนุษย์กับเจ้าสุนัขแสนรู้
แม้อากาศจะวิปริต เพราะความเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาลของแสงแดด สายลม และฝน หรือแม้สิ่งแวดล้อมจะสับสน เพราะการโยกย้ายรื้อถอนอย่างชุลมุมวุ่นวายของมนุษย์ แต่เจ้าสัตว์ 4 ขาอย่างเจ้าสุนัขมันก็ยังมีความพยายามค้นหาที่นอนใหม่ของมันจนได้ โดยลองนอนตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย มันก็สามารถรับรู้ได้ว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ ถ้าคิดว่ามันไม่เหมาะ มันก็ต้องย้ายที่ใหม่ ซึ่งทำแบบนี้อยู่เรื่อยไปไม่กี่ครั้งก็พบสถานที่ทำให้นอนหลับได้สนิท และมีความสุข ถึงแม้ว่ามันจะเป็นโรคเรื้อนชนิดที่ต้องเกาอยู่ตลอดเวลาก็ตาม
แต่สำหรับเจ้าของมันเองนี่สิ อะไร ที่ใด อย่างไหน ระดับไหนๆ ก็ไม่เคยให้ความเป็นสุขหรือความพอใจได้เลย มีแต่จะดิ้นรนจนจิตใจไม่เคยเป็นสุข และประสบกับภาวะแห่งความสะอาด สว่าง และสงบร่มเย็น แม้แต่เพียงจะทำให้หลับสนิทจริงๆ ก็ยังต้องตกอยู่ในลักษณะของสุนัขโรคเรื้อนชนิดที่ต้องการข่วนตัวเองอยู่เสมอ! ไม่สามารถทำให้เกิดการโยกย้ายเปลี่ยนแปลงชนิดที่ค่อยๆ เลื่อนสูงขึ้นกระทั่งพบสภาพอันเป็นสุขดังเช่นสุนัข ที่ไม่กี่นาทีก็ค้นพบที่นอนอันสุขสงบได้แล้ว ทั้งๆ ที่มันเป็นเพียงสุนัข
นิทานเรื่องนี้กำลังจะบอกให้เรารู้ว่า มันเป็นความเหลือวิสัยของพระผู้เป็นเจ้า หรือสิ่งใดๆ ที่จะทำให้สุนัขนั้นเต็มไปด้วยความดิ้นรน ทะเยอทะยาน และวิตกกังวลนานาประการจนต้องค้นหาที่นอนที่สามารถนอนหลับอย่างสนิทไม่ได้เหมือนกับเจ้าของของมัน ที่เต็มไปด้วยความอยากได้ อยากมี เป็นนั่นเป็นนี่อย่างไม่มีขอบเขตจนกระทั่งได้เป็นเจ้าของ และได้เป็นถึงครูบาอาจารย์ของสุนัข แต่ก็ยังหาโอกาสสงบสติอารมณ์ให้เหมือนกับสุนัขตัวนั้นไม่ได้ เพราะฉะนั้น ใครเล่าจะเป็นคนที่น่าสมเพชมากกว่ากัน ระหว่างสิ่งมีชีวิตทั้งสองสิ่งนี้ที่ฝ่ายหนึ่งรู้จักพอและอยู่อย่างมีความสุข ในขณะที่อีกฝ่ายพยายามดิ้นรนไม่มีที่สิ้นสุดเพื่อความสุข และความสบาย
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น