นิทานอีสป เรื่อง นักโทษประหารกับมารดา
กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีเด็กคนหนึ่งขโมยหนังสือของเพื่อนกลับมาบ้านแม่ ของเขาเห็นแทนที่จะห้ามปรามและสั่งให้นำไปคืนกลับกล่าวชมเชยว่าลูกของตนนั้น เก่ง ทำให้เด็กคนนั้น
ได้ใจลักเล็กขโมยน้อยของผู้อื่นนำมาให้แม่อยู่เรื่อยๆ แม่ของเขาก็แสดงความพอใจทุกครั้งครั้นโตเป็นหนุ่มเขาได้เข้าไปขโมยของที่บ้านหลังหนึ่งและฆ่าผู้เป็นเจ้าของบ้านตาย
เมื่อเจ้าหน้าที่บ้านเมืองจับตัวได้จึงถูกตัดสินให้ประหารชีวิตขณะที่กำลัง ถูกใส ่ขื่อคาพาแหประจานไปยังลานประหาร ผู้เป็นแม่ทราบข่าวก็ร้องไห้ฟูมฟายตีอกชนตัววิ่งตามลูกของตนพร้อมกับคร่ำ ครวญว่า
“โธ่ลูกเอ๋ย ทำไมเจ้าถึงทำผิดคิดร้ายถึงเพียงนี้”
“แม่อย่าร้องไห้เลย”
นักโทษผู้เป็นลูกชายกล่าวเสียงเย็นชา
“ตอนที่ผมเป็นเด็กเที่ยว ลักขโมยของผู้อื่น มาให้ ถ้าแม่ดุด่าสั่งสอนแทนที่จะชมเชยให้ท้าย วันนี้ผมจะต้องถูกประหารหรือ”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตีอยากให้ลูกให้ดีต้องอบรมสั่งสอน
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น